Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Μια μικρή ιστορία σε τρείς συνέχειες ....


Κάποτε ήταν μια μικρή κοπέλα... όλοι λέγανε πώς όταν ήταν ακόμη μωρό, κάποιος μάγος την είχε σημαδέψει με ένα ξόρκι, ώστε την πρώτη φορά που θα κρατήσει στα χέρια της ομπρέλλα, να παγώσει μέσα στο χρόνο, σαν άγαλμα, σαν τοιχογραφία.

Κάποιοι λέγανε ότι αυτός ο μάγος απλά δε συμπαθούσε τα παιδιά, γιατί γελούσανε πολύ, μα πάρα πολύ, και έκαναν φασαρία, κι όλο έκανε λάθη στα ξόρκια που μαγειρευε μέσα στο εργαστήρι του όταν έπαιζαν κάτω από το παράθυρό του. Άλλοι λέγανε τότε πως ο μάγος ερωτεύτηκε το μικρό κορίτσι επειδή ήταν όμορφο και ήθελε να την κρατήσει αιώνια και παγωμένη στο χρονο, αθάνατη όπως αυτός, για να τη θαυμάζει.
Άλλωστε ο μάγος δεν συμπαθούσε τα παιδιά και για έναν άλλο λόγο. Έβλεπε μέσα στα μάτια τους μόνο την Αλήθεια. Πράγμα που τον εμπόδιζε να φτιάξει ωραία ψέμματα με τα ξόρκια και τα μαγικά του.



Τα μάγια που είχε κάνει στο μικρό κορίτσι θα μπορούσαν να λυθούν μόνο με μια δύναμη στον κόσμο. Αυτή του έρωτα. Έτσι, το κορίτσι, άγαλμα παγιδευμένο κρατώντας για πάντα την πρώτη της ομπρέλλα, περίμενε κάποιον να την ελευθερώσει.


Μετά από χρόνια που περάσανε, στάθηκε δίπλα στο κορίτσι ένα μελαγχολικό αγόρι. Κρατώντας μια ομπρέλλα. Ο κόσμος έλεγε πως αν την έκλεινε ποτέ, θα έλειωνε, κι ότι ήταν από ζάχαρη, και τα μελαγχολικά του μάτια δυο αμύγδαλα που δεν αντέχουν την υγρασία. Κρατούσε την ομπρέλλα του μέσα στη βροχή και δεν μιλούσε.

"Είναι ο πιό σιωπηλός άνθρωπος που έχει σταθεί σε αυτή τη γωνιά του δρόμου για χρόνια..." σκέφτηκε το κορίτσι. Και κοίταξε τον Ζαχαρένιο.
"Είναι όμορφος. Πρέπει να ναι τυφλός κανείς για να μην προσέξει τα αμυγδαλένια του μάτια και την αιώνια σιωπή του", σκέφτηκε το κορίτσι.
"Ας ήταν να με ελευθέρωνε..."
Όμως, ο Ζαχαρένιος σχεδόν πάγωνε στο χρόνο, περίμενε, περίμενε και δε μιλούσε. Δε μιλούσε ποτέ, κι ούτε κοιτούσε το κορίτσι που στεκόταν πίσω του. Τα αμυγδαλένια μάτια του δεν γύρισαν προς το μέρος της ούτε μια φορά.

Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια, και οι αιώνες. Ο Ζαχαρένιος και το μικρό κορίτσι, μεγάλωναν χωρίς να μεγαλώνουν. Κι ο Μάγος τους βαλσάμωσε και τους δυό σαν όμορφα αγάλματα, για να τα κοιτά και να τα θαυμάζει, αιώνια σαν και τον ίδιο....



Ο Ζαχαρένιος δε μιλούσε ποτέ. Μόνο κρατούσε σφιχτά την ομπρέλλα του για να μην τον λιώσει η βροχή. Το μικρό κορίτσι κινδύνευε από τη σιωπή του να μείνει βαλσαμωμένο αιώνια. Καμιά φορά η σιωπή αυτόν που αγαπάς μπορεί να τον βαλσαμώσει. Κι αυτό είναι ένα μυστικό που το ξέρουν μόνο τα παιδιά.
Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια και οι αιωνες, το μικρό κορίτσι έγινε μια βαλσαμωμένη γυναίκα, και ο Ζαχαρένιος έμεινε παιδί, να την κοιτάει με τα αμυγδαλένια του μάτια. Δεν κατάφερε να τη σώσει ποτέ, γιατί η Σιωπή που τον είχε κατακτήσει δεν τον άφησε ποτέ να της πεί "σε κοιτάζω...", "μή βλέπεις που δε μιλάω, αλλά είμαι εδώ..."


Στη Χριστινα... "έχασα κι εγώ την ομπρέλλα μου... ίσως την ηρεμία που αυτή συμβολίζει..."


8 σχόλια:

Appelsinpigen είπε...

τι ομορφο και λυπητερό....

δε θα υπάρξει συνέχεια για το Πέτρινο Κορίτσι με την Ομπρέλα??

Και οι εικόνες είναι φανταστικές!!!!!!!!!

Ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση...
Θα το είδες και στο μύνημα στο μσν μου ότι ξέχασα να φέρω την ομπρέλα μου...

λες να είναι σημαδειακό? μαζί με το ότι η ομπρέλα μου γλίστρισε μια μέρα που έβρεχε κ μου έκοψε το χέρι......

pandora είπε...

Δεν ξέρω αν θα υπάρξει συνέχεια...
ήταν μια ιστορία που μου έφεραν στο νού οι φωτό...

και μια απαισιόδοξη στιγμή...

όπως ξέρεις οι δικές μου απαισιόδοξες στιγμές έχουν μεγ'αλη ένταση (και τρελαίνουν τους πάντες :P)
αλλά σίγουρα μικρή διάρκεια...

Πάρε υπ' όψιν μόνο τα καλά σημάδια
:D :D

φιλιά !!!

Eύη Καφούρου Αλιπράντη είπε...

πολύ όμορφη ιστορία.... μπράβο!!!!!!

zekia είπε...

με συγκίνησες

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Δικό σου είναι το παραμύθι;
Αν ναι τότε συγχαρητίρια.

Κάτε είπε...

πολύ καλή η ιστορία σου, μου άρεσε......καμιά φορά είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να ξέρεις ότι κάποιος σε κοιτάει-νοιάζεται και ας μην σου μιλάει.....και μόνο ότι το νοιώθεις σε ανεβάζει.....είναι σημαντικό.......τί όμορφο και ταπεινό συναίσθημα?????......Κάτε

Wolfsoul είπε...

Υπέροχο!Μπράβο! :)

Leo Kastanas είπε...

ομορφα πράγματα βλέπω. Για όσα άφησες στο blog μου θα απαντήσω αύριο, γιατί σήμερα είμαι πτώμα. Χάρηκα που βρεθήκαμε. Τα λέμε. Leo