Η Χαμένη τα παίρνει ΟΛΑ

Δεν πειράζει που δε σου ‘ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά…
Ο Χαμένος τα παίρνει ΟΛΑ.

κι η Χαμένη Ομπρέλα επίσης...

Μια μικρή ιστορία σε τρείς συνέχειες ....

Κάποτε ήταν μια μικρή κοπέλα... όλοι λέγανε πώς όταν ήταν ακόμη μωρό, κάποιος μάγος την είχε σημαδέψει με ένα ξόρκι, ώστε την πρώτη φορά που θα κρατήσει στα χέρια της ομπρέλλα, να παγώσει μέσα στο χρόνο, σαν άγαλμα, σαν τοιχογραφία.

Κάποιοι λέγανε ότι αυτός ο μάγος απλά δε συμπαθούσε τα παιδιά, γιατί γελούσανε πολύ, μα πάρα πολύ, και έκαναν φασαρία, κι όλο έκανε λάθη στα ξόρκια που μαγειρευε μέσα στο εργαστήρι του όταν έπαιζαν κάτω από το παράθυρό του. Άλλοι λέγανε τότε πως ο μάγος ερωτεύτηκε το μικρό κορίτσι επειδή ήταν όμορφο και ήθελε να την κρατήσει αιώνια και παγωμένη στο χρονο, αθάνατη όπως αυτός, για να τη θαυμάζει.
Άλλωστε ο μάγος δεν συμπαθούσε τα παιδιά και για έναν άλλο λόγο. Έβλεπε μέσα στα μάτια τους μόνο την Αλήθεια. Πράγμα που τον εμπόδιζε να φτιάξει ωραία ψέμματα με τα ξόρκια και τα μαγικά του.



Τα μάγια που είχε κάνει στο μικρό κορίτσι θα μπορούσαν να λυθούν μόνο με μια δύναμη στον κόσμο. Αυτή του έρωτα. Έτσι, το κορίτσι, άγαλμα παγιδευμένο κρατώντας για πάντα την πρώτη της ομπρέλλα, περίμενε κάποιον να την ελευθερώσει.


Μετά από χρόνια που περάσανε, στάθηκε δίπλα στο κορίτσι ένα μελαγχολικό αγόρι. Κρατώντας μια ομπρέλλα. Ο κόσμος έλεγε πως αν την έκλεινε ποτέ, θα έλειωνε, κι ότι ήταν από ζάχαρη, και τα μελαγχολικά του μάτια δυο αμύγδαλα που δεν αντέχουν την υγρασία. Κρατούσε την ομπρέλλα του μέσα στη βροχή και δεν μιλούσε.

"Είναι ο πιό σιωπηλός άνθρωπος που έχει σταθεί σε αυτή τη γωνιά του δρόμου για χρόνια..." σκέφτηκε το κορίτσι. Και κοίταξε τον Ζαχαρένιο.
"Είναι όμορφος. Πρέπει να ναι τυφλός κανείς για να μην προσέξει τα αμυγδαλένια του μάτια και την αιώνια σιωπή του", σκέφτηκε το κορίτσι.
"Ας ήταν να με ελευθέρωνε..."
Όμως, ο Ζαχαρένιος σχεδόν πάγωνε στο χρόνο, περίμενε, περίμενε και δε μιλούσε. Δε μιλούσε ποτέ, κι ούτε κοιτούσε το κορίτσι που στεκόταν πίσω του. Τα αμυγδαλένια μάτια του δεν γύρισαν προς το μέρος της ούτε μια φορά.

Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια, και οι αιώνες. Ο Ζαχαρένιος και το μικρό κορίτσι, μεγάλωναν χωρίς να μεγαλώνουν. Κι ο Μάγος τους βαλσάμωσε και τους δυό σαν όμορφα αγάλματα, για να τα κοιτά και να τα θαυμάζει, αιώνια σαν και τον ίδιο....



Ο Ζαχαρένιος δε μιλούσε ποτέ. Μόνο κρατούσε σφιχτά την ομπρέλλα του για να μην τον λιώσει η βροχή. Το μικρό κορίτσι κινδύνευε από τη σιωπή του να μείνει βαλσαμωμένο αιώνια. Καμιά φορά η σιωπή αυτόν που αγαπάς μπορεί να τον βαλσαμώσει. Κι αυτό είναι ένα μυστικό που το ξέρουν μόνο τα παιδιά.
Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια και οι αιωνες, το μικρό κορίτσι έγινε μια βαλσαμωμένη γυναίκα, και ο Ζαχαρένιος έμεινε παιδί, να την κοιτάει με τα αμυγδαλένια του μάτια. Δεν κατάφερε να τη σώσει ποτέ, γιατί η Σιωπή που τον είχε κατακτήσει δεν τον άφησε ποτέ να της πεί "σε κοιτάζω...", "μή βλέπεις που δε μιλάω, αλλά είμαι εδώ..."


Στη Χριστινα... "έχασα κι εγώ την ομπρέλλα μου... ίσως την ηρεμία που αυτή συμβολίζει..."

Η Τέχνη για την Ομπρέλα ή η Ομπρέλα για την Τέχνη?

Ιδού η απορία!?

Ελπίζω τα παρακάτω έργα τέχνης να σας αρέσουν τόσο όσο άρεσαν και σε μένα, ανεξάρτητα απ' το πόσο λειτουργικά είναι! Με μια ιδιαίτερη αδυναμία στα φωτιστικά- ομπρέλες και τις ομπρέλες-ουρανό!

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Πανδώρα, κορίτσι μου, αφιερωμένα σε σένα!!!!






Όσο για το δέντρο με τις ομπρέλες, μάλλον κάποιος με πρόλαβε γιατί νοερά το είχα εντάξει σε μελλοντική ζωγραφική μου θεματολογία...

Η καλύτερη στιγμή...

Καμιά φορά φαίνεται σαν κάτι προστατευτικό...

Κι όμως διαφέρει από ένα λαμαρινένιο υπόστεγο.

Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι ίδιο: η προστασία.

με τη διαφορά ότι στη μια περίπτωση επιλέγεις να προστατευτείς κάτω από κάτι όμορφο, κάτι αρμονικό. Με μια κίνηση του χεριού, αναιρείς την προστασία. Απόλυτος έλεγχος.

Στην περίπτωση του υπόστεγου, τη διαφορά κάνει το αποφασιστικό βήμα, με τη σκέψη στις επίμονες σταγόνες που στάζουν στις άκρες τις σκεπής. Θέλεις να τις αποφύγεις.

Είναι αλλιώς όμως, να περπατάς στη μέση του πουθενά, τέλεια προστατευμένος απ' την ομπρέλα και την κατάλληλη στιγμή να την κατεβάζεις.

Και όλη η δύναμη της βροχής να πέφτει πάνω σου...

Με δύναμη στο πρόσωπό σου...

Χαμογελάς...

And the rain will wash us to the bone...

Στο Ξωτικό.....